Nie głosuję. Ale patrzę i się świetnie bawię.

Przed nami finał sezonu niekończącego się serialu polskiej polityki.

A ileż tam atrakcji:

Narkotyki w dziąsłach, browary z mordercami, aktywizacja zawodowa sexworkerek, skruszeni gangole walczący o demokrację, polsatowscy agenci pisu, trzaskające poślady, zwiedzione nadzieje, jazda z kudłami.

Mimo wzmożonego zainteresowania tą kampanią nie zamierzam wspierać nagradzać (karać?) swoim głosem żadnego z dwóch pretendentów. Obaj są obrzydliwi na swój sposób. Do obu dzieli mnie dystans liczony w latach świetlnych i nie mam zamiaru się zastanawiać, czy jeden z nich jest może z pół galaktyki bliżej. Czy dżuma jest lepsza od cholery.

Słyszę głosy krytyczne wobec mojej postawy. Jestem nieodpowiedzialny i oddaję komuś innemu moje prawo głosu. Głosując mam nie mieć prawa narzekać. Serio? A kto tych ludzi tam wstawił? No właśnie. Nie przyłożyłem do tego ręki, mam pełne prawo krytykować.

Nie po to dziadowie walczyli, bym siedział w domu!

Ale też czy walczyli po to, bym miał ostatecznie stanąć po jednej z dwóch stron, które walczą o eliminację tego, o uratowanie czego walczę ja? Czyja walka jest ważniejsza?

A tak w ogóle to nie będę siedział w domu, tylko jadę w góry. Póki mogę.